Αν με ρωτούσε κάποιος αν η χώρα μας χρειάζεται ένα ακόμα φεστιβάλ Metal μουσικής θα του απαντούσα με σχετική σιγουριά πώς όχι, δεν χρειαζόμαστε ακόμα ένα φεστιβάλ αλλά καλύτερη οργάνωση των υπαρχόντων. Πλέον όμως ξέρω ότι η χώρα μας χρειαζόταν το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ φεστιβάλ που έδειξε τον δρόμο και στους υπόλοιπους.

Το μεράκι του Σάκη Φράγκου και η τεχνογνωσία των Σουηδών συνδιοργανωτών δημιούργησαν έναν ιδανικό συνδυασμό που μας χάρισε ένα εξίσου ιδανικό διήμερο. Τι κι αν τα πράγματα δεν άρχισαν καλά αφού ένα διαδικαστικό πρόβλημα μου στέρησε τη δυνατότητα να δω τους GANZI GUN (συγγνώμη παιδιά, την επόμενη φορά…). Όταν τελικά μπήκα στην Τεχνόπολη λίγο μετά τις 18:15 και άρχισα να κόβω βόλτες στον χώρο κατάλαβα ότι κάτι καλό έχει χτιστεί. Πέρα από το μουσικό κομμάτι, το οποίο από μόνο τους ήταν πολύ ιδιαίτερο, πρέπει να τονίσουμε την εξαιρετική οργάνωση. Αρκετοί πάγκοι με φαγητό, μπύρες και νερά, πάγκος με διάφορα καλούδια από τις μπάντες που έπαιζαν στο φεστιβάλ (λίγο μας τα χάλασε η σύνδεση με το pos) και το κυριότερο ένα αρκετά πλούσιο bazar με δίσκους, ρουχισμό και άλλα metal gadgets, ότι χειρότερο δηλαδή για την τσέπη μας. Σε αυτό θα πρέπει να προσθέσουμε και τα signing sessions στα πρότυπα των μεγάλων φεστιβάλ του εξωτερικού με HAMMERFALL, OVERKILL, GUS G. και THE CRYPT να υπογράφουν χαμογελαστοί ότι τους βάζαμε μπροστά τους και να βγαίνουν άπειρες φωτογραφίες.

Παρασκευή, 12 Σεπτεμβρίου

Στα της μουσικής τώρα…η πρώτη μπάντα που είδα ήταν οι COBRA SPELL, η σχεδόν all female μπάντα (με την εξαίρεση του κιθαρίστα Adri Funeirailles) της Sonia Anubis με το αρκετά μοντέρνο αλλά με vintage πινελιές Heavy Metal τους και την προσεγμένη σκηνική παρουσία που παρά τη δύσκολη ώρα με τον ήλιο στα μούτρα τους, τα έδωσαν όλα και κέρδισαν το χειροκρότημα του κοινού. Σε αυτό το σημείο να πούμε ότι στα θετικά της ημέρας αλλά και συνολικά του φεστιβάλ ήταν ότι ο κόσμος ήταν αρκετός από πολύ νωρίς αφού βοήθησε σε αυτό τόσο ο καιρός όσο και η τοποθεσία που είναι πολύ άνετη για τους παρευρισκόμενους με αρκετά σημεία με σκιά για εμάς του γηραιότερους.

Επόμενοι στη σειρά, οι αγαπημένοι μου INNERWISH σε μια χρονιά ορόσημο γι’ αυτούς αφού συμπληρώνουν 30 χρόνια ζωής και ετοιμάζονται να δώσουν το μεγαλύτερο headline show τους τον Νοέμβριο. Η εμφάνισή τους στο Rock Hard λειτούργησε ως προπομπός αυτού του live και επιβεβαίωσαν ότι είναι από τις καλύτερες μπάντες του είδους στη χώρα μας. Εξαιρετικός ήχος (συνολικά το διήμερο), δέσιμο μπάντας στον υπέρτατο βαθμό και άνεση πάνω στη σκηνή. Εμ, 30 χρόνια είναι αυτά. Αναμένουμε λοιπόν ένα πλήρες best of set για να τους χορτάσουμε.

Όμως, το highlight της πρώτης μέρας ήταν αναμφίβολα οι OVERKILL. Οι Αμερικανοί βετεράνοι του Thrash Metal ξεσήκωσαν με ευκολία το κοινό που ένα μεγάλο μέρος του είχε έρθει αποκλειστικά γι’ αυτούς. Σίγουρα, η μεγάλη attraction ήταν ο τεράστιος Blitz που παρότι πλησιάζει τα 70 πλέον δεν πτοήθηκε στιγμή και γέμισε τον αέρα της Τεχνόπολης με αυτό το μοναδικό, vintage, heavy metal γρέζι. Και σκεφτείτε ότι δεν έχει περάσει και λίγα με την υγεία του. Σε ένα αρκετά γεμάτο set των 75 λεπτών προλάβαμε και ακούσαμε ύμνους όπως το “Rotten to the Core”, “Bring me the Night”, “In Union we Stand” και για κερασάκι το “Fuck You” που αποτέλεσε την αφορμή για ένα καθολικό ξέσπασμα κοινού και μουσικών. Σχεδόν από την πρώτη στιγμή δημιουργήθηκε ένα μεγάλο mosh pit που δυστυχώς είχε και θύματα με σπασμένα πόδια και αρκετές μελανιές. Μεγάλη προσοχή παιδιά! Κάπως έτσι και με τα αυτιά μας να βουίζουν ακόμα ευχάριστα ολοκληρώθηκε η εμφάνιση των OVERKILL.

Μετά από μια διακοπή περίπου μισής ώρας, τη σκηνή κατέλαβε η σουηδική πολεμική μηχανή των HAMMERFALL. Μπορεί κάποιοι να αποχώρησαν μόλις τέλειωσαν οι OVERKILL, αλλά μπορώ να τους διαβεβαιώσω ότι έχασαν. Ακόμα και αν το συγκεκριμένο είδος δεν είναι από τα αγαπημένα κάποιου, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι οι HAMMERFALL είναι από τις καλύτερες και διαχρονικά τις πιο σταθερές μπάντες του Power Metal. Και συνεχίζουν να βγάζουν εξαιρετικά άλμπουμ όπως το περσινό “Avenge the Fallen” με το οποίο άνοιξαν και τη συναυλία. Στο “Hammer High” όλοι πήραμε τα σφυριά μας ανά χείρας, στο “(We Make) Sweden Rock” κάναμε την Αθήνα να ροκάρει ανελέητα και στο encore “Hearts on Fire” κάψαμε συθέμελα την Τεχνόπολη. Λίγο μετά τις 23:30 οι HAMMERFALL χαιρέτισαν και όλοι αρχίσαμε να προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά για την επόμενη μέρα.

Σάββατο, 13 Σεπτεμβρίου

Η δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ για κάποιους τυχερούς ξεκίνησε από πολύ νωρίς με τα δύο ακουστικά show των CONCEPTION (Roy Khan και Tore Ostby) και PAIN OF SALVATION (Daniel Gildenlow και Johan Hallgren). Ακόμα μία καινοτομία του φεστιβάλ που δε θυμάμαι να έχουμε ξανασυναντήσει στη χώρα μας. Οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί καταφτάσαμε κατά δεκάδες μετά τις 17:00 για να προλάβουμε τους επικούς BATTLEROAR…και επειδή εδώ και 1,5 σχεδόν χρόνο, δε γίνεται να περάσει μήνας χωρίς να ακούσω τον Μιχάλη Καρασούλη να τραγουδάει, οι BATTLEROAR φρόντισαν να τον επιστρατεύσουν. Ο Μιχάλης απέδειξε πόσο του πάει το επικό στοιχείο και οι BATTLEROAR πόσο τους πάνε οι μεγάλες σκηνές. Παράλληλα ανακοίνωσαν ότι ετοιμάζουν το νέο τους άλμπουμ μετά το “Codex Epicus” το 2018 οπότε είναι δεδομένο ότι θα μας απασχολήσουν πολύ το 2026. Δεν μας χαλάει καθόλου…!

Η συνέχεια επεφύλασσε ακόμα ένα μικρό highlight κατά τη γνώμη μου. Οι Σουηδοί Heavy / Doom Metallers THE CRYPT ανέβηκαν στη σκηνή και τα βλέμματα έπεσαν κατευθείαν στη φοβερή και τρομερή Pepper με την εντυπωσιακή περιβολή της που όσο περνούσε η ώρα αφαιρούσε κομμάτια της. Ιδανικά, θα ήθελα να τους απολαύσω σε κλειστό χώρο με ελάχιστο φωτισμό αλλά και κάτω από τον δυνατό Αθηναϊκό ήλιο μια χαρά δημιούργησαν τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που λογικά είναι και το σήμα κατατεθέν τους. Πιασάρικα τραγούδια, θεατρικότητα σε ερμηνεία και σκηνική παρουσία και γενικότερα μια μπάντα που φάνηκε γρήγορα τί θέλει να υπηρετήσει και πως έχει τον τρόπο να το κάνει με επιτυχία.

Επόμενοι στη σκηνή, μια μπάντα που αποτελούταν από μέλη των HEAVENS GATE και  MASTERS OF CEREMONY, την τωρινή μπάντα του Sascha Paeth. Αρχικά, το ρόλο των φωνητικών είχε αναλάβει η Adrienne Cowen των SEVEN SPIRES ενώ τη σκυτάλη στη συνέχεια πήρε ο μοναδικός Herbie Langhans των FIREWIND. Πολύ διασκεδαστικό και ανεβαστικό το set που επέλεξαν να αποδώσουν στη σκηνή με κορυφαίες στιγμές τα “Livin’ in Hysteria” και “Can’t stop rockin’” στα οποία οι δύο τραγουδιστές βρέθηκαν μαζί στη σκηνή. Σίγουρα, από μόνη της η επανεμφάνιση και ίσως τελευταία εμφάνιση των HEAVENS GATE μετά από 25 περίπου χρόνια μπορεί να θεωρηθεί και ως ένα από τα μουσικά γεγονότα της χρονιάς.

Λίγο πριν τελειώσει το φεστιβάλ, ήταν η ώρα του Gus G και των καλεσμένων του να ανέβουν στη σκηνή. Αφού λοιπόν ακούσαμε κάποια δικά του ορχηστρικά τραγούδια για να διαπιστώσουμε για χιλιοστή φορά ότι είναι ένας από τους κορυφαίους κιθαρίστες στον κόσμο, οι πρώτοι καλεσμένοι ανέβηκαν στη σκηνή.  Roy Khan και Tore Ostby λοιπόν πήραν θέση για να αποδώσουν το “Roll The Fire” των CONCEPTION με τον Gus G να βάζει βεβαίως τις δικές του πινελιές. Η συνέχεια ανήκε στον εδώ και χρόνια συνεργάτη του Gus, Ronnie Romero με τον οποίο κυκλοφόρησαν μάλιστα και ένα τραγούδι πριν λίγο καιρό, το “My Premonition”. Πέρα από αυτό βέβαια ακούσαμε και RAINBOW (“Kill The King”) και BLACK SABBATH και φυσικά τιμήσαμε τον Ozzy φωνάζοντας ρυθμικά το όνομά του. Κάπου στο ενδιάμεσο βέβαια εμφανίστηκε και ο David Elllefson, ο πρώην μπασίστας των MEGADETH…λες και δε μας έφταναν οι κορυφαίοι μουσικοί που είδαμε όλο το διήμερο. Λίγο μετά το τέλος του set ανέβηκε μάλιστα στη σκηνή η ψυχή του φεστιβάλ, ο Σάκης Φράγκος ο οποίος αφού μας ευχαρίστησε για την παρουσία μας έκανε και την κλήρωση του μεγάλου δώρου που προσέφερε ο Gys G., μία ηλεκτρική κιθάρα. Ο νικητής με τον τυχερό αριθμό 13 στεκόταν δίπλα μου αλλά μάλλον τις κραυγές του πρέπει να τις άκουσαν μέχρι το Μοναστηράκι. Πόσο συγκινητικό να βλέπεις έναν άντρα μετά τα δεύτερα -άντα (μάλλον) να κάνει σαν μικρό παιδί!!

Και κάπου εκεί ο χρόνος σταμάτησε. Ή μάλλον γύρισε περίπου 20 χρόνια πίσω όταν στους CANDLEMASS έκανε το τρίτο και τελευταίο (;) πέρασμά του ο θρυλικός Messiah Marcolin. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τον Johan Langquist ή όποιον άλλο έχει περάσει από τη μπάντα, η φωνή των CANDLEMASS για εμένα και για πολλούς άλλους απ’ ότι φάνηκε είναι ο Marcolin (φέρνοντας πλέον λίγο από Denethor του Lord of the Rings), ο οποίος βγήκε τόσο φορτσάτος που έφαγε και μια αυτοκρατορική τούμπα μετά από ένα ανελέητο headbanging στα πρώτα λεπτά της εμφάνισής του. Αλλά σιγά μην πτοούταν. Όχι μόνο δεν πτοήθηκε αλλά αργότερα αστειεύτηκε κιόλας υποσχόμενος ότι δεν θα ξαναπέσει. Ό,τι και να πούμε είναι λίγο για αυτό που ζήσαμε. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου.  Μια κατάμεστη Τεχνόπολη να σείεται από τις ιαχές Ελλήνων και ξένων μεταλλάδων (ναι, το Rock Hard κυρίως λόγω των αποκλειστικών εμφανίσεων αποτέλεσε πόλο έλξης για πολλούς ξένους επισκέπτες), ο Marcolin να πηγαινοέρχεται στη σκηνή με ενέργεια 30άρη (είπα να μη γράψω 20άρη και φανώ υπερβολικός) και οι λοιποί CANDLEMASS να τον συνοδεύουν ιδανικά. Δε χρειάζεται νομίζω να αναφέρω τι έγινε όταν ακούστηκε το “Samarithan” ή το “Bewitched” από το δικό μου αγαπημένο άλμπουμ “Nightfall” ή όταν έπαιξαν το “Crystal Ball” τονίζοντας την ιστορική λεπτομέρεια ότι ήταν το πρώτο κομμάτι που έπαιξαν ποτέ ζωντανά με αυτή τη σύνθεση. Ακόμα και το χιλιοπαιγμένο χιτάκι τους “Solitude” με το οποίο έκλεισε η βραδιά προκάλεσε παροξυσμό. Θα μου πεις, και το “Φεγγαράκι μου λαμπρό” να επέλεγαν για κλείσιμο, την ίδια αντίδραση θα προκαλούσαν. Δεν ξέρω πραγματικά αν ήταν όντως one off το συγκεκριμένο live. Φήμες λένε ότι ο Marcolin σχεδόν δε μιλιέται με τους υπόλοιπους και ότι είχε ξεχωριστό καμαρίνι. Αλλά ποιος ξέρει, μπορεί υπό το βάρος της ιστορίας και των οπαδών τους να έχουμε κάποια ανατροπή. Είδωμεν…

Μετά τη φετινή επιτυχία, φαντάζομαι ότι το Rock Hard ήρθε για να μείνει. Νομίζω ούτε οι ίδιοι οι διοργανωτές δεν περίμεναν τόσο κόσμο, ειδικά τη δεύτερη ημέρα. Αναρωτιέμαι βέβαια, με ποιον τρόπο θα ξεπεράσουν τη φετινή διοργάνωση αφού όπως έχει αναφέρει ο Φράγκος, δεν θέλει να κάνει ένα φεστιβάλ ίδιο με τα υπόλοιπα και πλέον είναι «αναγκασμένος» να μας εκπλήσσει ευχάριστα κάθε χρόνο μιας και ο πήχης τέθηκε πολύ ψηλά. Ραντεβού λοιπόν, το 2026…

Υ.Γ. 1: Οι CONCEPTION την επόμενη ημέρα έδωσαν ένα μίνι ακουστικό show στον δρόμο και συγκεκριμένα στη Διονυσίου Αεροπαγίτου. Ναι, καλά καταλάβατε…ως άλλοι πλανόδιοι μουσικοί στη σκιά της Ακρόπολης.

Υ.Γ. 2: Ενδεικτικό της επιτυχίας του φεστιβάλ ήταν και το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι τεράστιοι μουσικοί που έχουν παραστάσεις από τις μεγαλύτερες σκηνές παγκοσμίως αντιδρούσαν σαν παιδιά βλέποντας τους συναδέρφους τους και κυκλοφορούσαν με άνεση και χαμόγελο ανάμεσά μας.

Κείμενο: Κώστας Μπουντούκος