Με την ευκαιρία του ντεμπούτου album των Dishumanized, που στην πραγματικότητα αποτελούνται από έναν άνθρωπο, τον Harald Berger, θα ήθελα να εκθέσω και τον προβληματισμό μου για τις one-man μπάντες που δείχνουν να καταλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο ποσοστό στον metal κόσμο.
Και αν για κάποια είδη όπως παραδείγματος χάρη το dungeon synth, το ambient ή ακόμα και το black metal είναι αποδεκτό, είδη όπως το heavy, το power, το thrash ή το death metal, τα μάθαμε από μπάντες, γουστάραμε να ξεχωρίζουμε τον drummer από τη φωνή, να μιλάμε για τραγουδιστές, για μεγάλους κιθαρίστες κτλ…
Και τώρα ξαφνικά έρχονται από παντού πολυτάλαντοι καλλιτέχνες που μπαίνουν σε ένα στούντιο, γράφουν μόνοι τους τα πάντα, βρίσκουν και ένα όνομα και ουπς, έχουμε έναν ακόμα metal δίσκο.
Προσωπικά έχει αρχίζει να με κουράζει αφόρητα.
Θέλω τη μουσική όπως την έμαθα. Θέλω νέες μπάντες, να μπαίνουν στο στούντιο, να μοιράζονται ιδέες και ταλέντο και να κυκλοφορούν δουλειές.
Και μετά να τις παρουσιάζουν στο σανίδι. Πολλά θέλω ε;
Εδώ έρχεται το AI να καταστρέψει πλήρως ότι γνωρίζαμε για τη μουσική και εμένα με χαλάνε οι one-man… Τεσπα, ήθελα απλά να τα πω…
Και πάμε στον κο Berger που επ’ ουδενί θέλω να αδικήσω, καθότι ο άνθρωπος καταφέρνει να κάνει τους Dehumanized να ακούγονται σαν μπάντα ακόμα και αν δεν είναι.
Η μουσική του δεν ανήκει σε κάποιο συγκεκριμένο είδος καθώς ναι μεν πατάει κυρίως στο thrash και το death metal αλλά πετάει διάφορες ιδέες στα τραγούδια του, που μάλιστα επιτυγχάνει να μην ακούγονται ξέμπαρκες.
Έτσι λοιπόν βάζει ποικιλία στα κομμάτια, στο οποίο τον βοηθάει και η φωνή του, καθώς τραγουδάει καλά είτε στα brutal, είτε στα πιο thrashy, αλλά ακόμα και στα καθαρά σημεία.
Στην παραγωγή επίσης έχει πετύχει έναν αρκετά ζωντανό ήχο, ενώ άξιο αναφοράς είναι πως θέλει να παρουσιάσει ζωντανά τη δουλειά του με live session μουσικούς.
Όπως ο ίδιος λέει, σημαντικό κομμάτι της μουσικής του αποτελεί και το στιχουργικό περιεχόμενο, κατηγορώντας την τεχνολογία και τον τρόπο που τη χρησιμοποιεί ο άνθρωπος, καθώς και τα κινητά που έχουν μετατρέψει τον κόσμο σε ζόμπι. Σε όλα αυτά συμφωνώ 1000% αλλά ας μας πει κιόλας, χωρίς τα χρήση της τεχνολογίας πως θα έβγαζε μόνος του τη δουλειά του;
Θα μπορούσε πχ το 1990 με την ίδια ευκολία να βγάλει κάτι μόνος του ή θα αναγκαζόταν να συμμετέχει σε ένα πραγματικό συγκρότημα; Ρητορική ερώτηση.
Συνολικά μιλάμε για ένα καλό δίσκο, δουλεμένο, με ωραία κομμάτια.
Το αν μπορεί να ξεχωρίσει ανάμεσα στις εκατοντάδες μηνιαίες κυκλοφορίες, το θεωρώ δύσκολο αλλά εσείς μπορείτε να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα ακούγοντας το album στο Spotify ή σε κάποια άλλη ψηφιακή πλατφόρμα.
Κλείνοντας να αναφέρουμε ότι το “The Maze Of Solitude” έχει και φυσική κυκλοφορία σε cd, και μπορείτε να το βρείτε στον κατωτέρω σύνδεσμο.
Thodoris Christodoulopoulos
6/10
