«Μια ζωή τον κυνηγάς, μα ποτέ δεν τον φτάνεις», λένε στο νέο τους single, «Χρόνος», υπενθυμίζοντάς μας πως καθετί αληθινό είναι στιγμιαίο.
Με αφορμή το νέο single της μπάντας «Χρόνος» το Metalwar επικοινώνησε με τους FLYBYWIRE, μέσω της ANGELS PR.
Metalwar: Ο «Χρόνος» είναι βαρύς τίτλος. Τι σας καίει μέσα σας και σας έκανε να γράψετε αυτό το κομμάτι;
FLYBYWIRE: Ο «Χρόνος» είναι ένας τίτλος που κουβαλά βάρος γιατί αντικατοπτρίζει τον αγώνα μας με κάτι που κανείς δεν μπορεί να δαμάσει. «Μια ζωή τον κυνηγάς, μα ποτέ δεν τον φτάνεις», όπως λέμε και στους στίχους.
Μετά από δέκα χρόνια απουσίας, νιώσαμε το βάρος του χρόνου πάνω μας, ήταν σαν να καθρεφτιζόμαστε στα χρόνια που πέρασαν ανεκμετάλλευτα. Αυτό το κομμάτι ήταν για εμάς μια υπενθύμιση του χαμένου δημιουργικού χρόνου αλλά και μια αφετηρία για το restart της μπάντας.
Είναι ένα από τα πιο ειλικρινή μας κομμάτια, η κραυγή μας πως αν δεν κάνεις κάθε στιγμή να αξίζει, χάνεται.
Metalwar: Είναι πιο προσωπικό τραγούδι ή πιο κοινωνικό σχόλιο;
FLYBYWIRE: Ο «Χρόνος» είναι και τα δύο. Από τη μια έχει προσωπικές αναφορές, γιατί πάντα οι στίχοι μας είναι βιωματικοί, από την άλλη, μιλάει και σε μια συλλογική αλήθεια. Όλοι νιώθουμε ότι ο χρόνος γλιστρά μέσα από τα χέρια μας, ότι δεν φτάνει ποτέ. Πλέον, στα 45 μου, μπορώ να κοιτάω και πίσω και μπροστά, να μιλήσω για τον χρόνο με τρόπο πιο ώριμο, αλλά και με νοσταλγία. Έτσι, ενώ για εμάς είναι προσωπικό, για τον ακροατή μπορεί να λειτουργήσει σαν κοινωνικό σχόλιο.
Metalwar: Αν κάποιος ακούσει μόνο αυτό το single και σας κρίνει από εκεί, τι θέλετε να σκεφτεί για τους FlyByWire;
FLYBYWIRE: «Πώς δεν το είχα ακούσει αυτό μέχρι τώρα;» (γέλια). Αυτό είναι που θέλει κάθε καλλιτέχνης υποθέτω… Να αγγίξει τον ακροατή σε τέτοιο επίπεδο που να τον κάνει να σταματήσει. Πλέον, ειδικά με τον τρόπο που καταναλώνεται η τέχνη μαζικά, απλά πατάμε “next” ή κάνουμε scroll παρακάτω.
Αν το «Χρόνος» καταφέρει να κάνει κάποιον να σταματήσει για λίγο, να σκεφτεί, να προβληματιστεί, να ξενερώσει ή να γουστάρει, τότε έχουμε πετύχει. Κι αν αυτό τον οδηγήσει να θελήσει να μας ψάξει, να ακούσει την μέχρι τώρα δουλειά μας ή να μας ακολουθήσει στα επόμενα, τότε η επιτυχία είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Metalwar: Ο ήχος σας είναι «σκληρός» αλλά και μελωδικός. Τι σας τραβάει περισσότερο; Να γκρεμίζετε τοίχους ή να χτίζετε ατμόσφαιρα;
FLYBYWIRE: Η αλήθεια είναι ότι μας τραβάνε και τα δύο. Η βάση μας είναι το Nu Metal, ένας συνδυασμός rap και metal, στίχοι που θα σε κάνουν να σκεφτείς, guitar riffs που γκρεμίζουν τοίχους. Αλλά χωρίς ατμόσφαιρα, χωρίς δυναμικές και συναισθηματικές
κορυφώσεις, η μουσική μας δεν θα είχε την ίδια ένταση. Αυτή η ισορροπία νομίζω πως είναι και από τα πράγματα που μας χαρακτηρίζει, επιθετικότητα και ατμόσφαιρα μαζί.
Metalwar: Έχετε άγχος μήπως «κολλήσετε» σε έναν ήχο ή σας βγαίνει φυσικά η εξέλιξη;
FLYBYWIRE: Η εξέλιξη έρχεται φυσικά. Δεν υπάρχει manual για το πώς εξελισσόμαστε, το κάθε κομμάτι μάς οδηγεί.
Κάθε φορά ξεκινάμε από ένα demo, μετά ακολουθεί η προπαραγωγή πάνω στους στίχους και στο τέλος οι ηχογραφήσεις, με αλλαγές που μπορεί να προκύψουν ακόμη και στο στούντιο.
Έχουμε πάντα τις ίδιες ρίζες, χαμηλά κουρδίσματα, βαριές κιθάρες, hip-hop samples, rap φωνητικά, αλλά με τα χρόνια ωριμάσαμε στον τρόπο που ενορχηστρώνουμε και παράγουμε. Δεν μας απασχολεί να «κολλήσουμε», γιατί κάθε κομμάτι γεννιέται διαφορετικά και η πορεία του είναι αποτέλεσμα του διαλόγου ανάμεσα στα μέλη και τις επιρροές τους.
Metalwar: Υπάρχει κάτι που ΔΕΝ θα παίζατε ποτέ;
FLYBYWIRE: Δεν θα παίζαμε ποτέ κάτι που δεν μας εκφράζει μόνο και μόνο για ανακολουθήσουμε κάποιο trend ή για να γίνουμε αρεστοί. Δεν έχει να κάνει με το είδος, αλλά με την αλήθεια πίσω από αυτό.
Αν κάτι δεν βγαίνει αυθεντικά από εμάς, απλά δεν θα το κάνουμε.
Metalwar: Τι έρχεται μετά τον «Χρόνο»; EP, album ή απλά περισσότερα live;
FLYBYWIRE: Ήδη δουλεύουμε το δεύτερο full-length album μας, που είναι προσωπικό στοίχημα να βγει διπλό. Το να κάνουμε ένα διπλό άλμπουμ είναι κάτι που ήθελα πολύ πριν καν δημιουργηθούν οι FlyByWire, ελπίζω αυτή τη φορά να τα καταφέρουμε. Παράλληλα, ετοιμαζόμαστε για την επανεκκίνηση των live εμφανίσεων με νέα σύνθεση. Ο «Χρόνος» ήταν το πρώτο βήμα, τώρα ελπίζουμε πως ακολουθεί ένα νέο ταξίδι.
Metalwar: Αν σας έλεγαν αύριο να διαλέξετε: στούντιο για ηχογραφήσεις ή περιοδείες στο δρόμο, τι θα διαλέγατε;
FLYBYWIRE: Και τα δύο είναι κομμάτια της ταυτότητάς μας, αλλά αν έπρεπε να διαλέξουμε, θα λέγαμε το live.
Εκεί δοκιμάζεται η μουσική, εκεί φαίνεται η ενέργεια και η σύνδεση με τον κόσμο.
Το στούντιο είναι δημιουργία, αλλά η σκηνή είναι ζωή.
Metalwar: Ποιο είναι το μεγαλύτερο ρίσκο που θέλετε να πάρετε με τη μουσική σας;
FLYBYWIRE: Όταν κάνεις αυτό που αγαπάς, δεν μπορεί να είναι ρίσκο. Ρίσκο είναι να μην το κάνεις.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να μετανιώνεις για όσα δεν έκανες.
Για μένα προσωπικά, το μόνο που με φοβίζει είναι η στιγμή που θα νιώσω πως δεν έχω πια κάτι να δώσω, πως θα στερέψω δημιουργικά. Μέχρι τότε, το μόνο «ρίσκο» είναι να συνεχίζουμε να δίνουμε ό,τι έχουμε κι ας στερέψουμε…
Metalwar: Όταν ανεβαίνετε στη σκηνή, ποια είναι η πρώτη σκέψη που σας περνάει από το μυαλό;
FLYBYWIRE: Η πρώτη σκέψη είναι πάντα η ίδια: «τα καταφέραμε για άλλη μια φορά, δώστα όλα».
Κάθε live είναι μοναδικό και δεν ξαναγίνεται. Η ενέργεια που παίρνουμε από το κοινό είναι καύσιμο, και η ευθύνη μας είναι να το επιστρέψουμε στο 100%
Metalwar: Έχετε ποτέ σκεφτεί να τα παρατήσετε; Τι σας κράτησε μέσα στη μουσική;
FLYBYWIRE: Ναι, υπήρξαν στιγμές δύσκολες. Δέκα χρόνια παύσης είναι πολλά. Αλλά η μουσική δεν είναι κάτι που μπορείς να το σβήσεις. Όσες φορές κι αν το σκεφτήκαμε, πάντα η μουσική μάς τραβούσε πίσω, σαν εθισμός που δεν μπορείς να ξεφύγεις.
Και όσο δύσκολα κι αν ήταν, η ανάγκη να ξαναβγούμε στη σκηνή, απ’ ότι φαίνεται ήταν πιο δυνατή από κάθε εμπόδιο.
Metalwar: Αν έπρεπε να περιγράψετε τους FlyByWire με μια βρισιά, ποια θα ήταν;
FLYBYWIRE: Θα λέγαμε «Γαμημένες κατσαρίδες». Από την αρχή η πορεία για τους Fly ήταν δύσκολη, το nu metal το 2009 δεν ήταν ιδιαίτερα αγαπητό στην Ελλάδα και δεν υπήρχε άλλη μπάντα που να το είχε επιχειρήσει στα ελληνικά.
Έπρεπε μόνοι μας να βρούμε την ταυτότητά μας, σε μια σκηνή που ουσιαστικά δεν υπήρχε.
Παίζαμε εκεί που κανείς δεν μας περίμενε, ροκ φεστιβάλ, μέταλ, χιπ χοπ, και πάντα ήμασταν το «παράταιρο» σχήμα.
Πολλές ήταν οι αναποδιές, η μπάντα διαλύθηκε και ξαναστήθηκε αρκετές φορές.
Εκεί που άλλες μπάντες θα είχαν τα παρατήσει, εμείς είμαστε και πάλι εδώ.
Αυτό το πείσμα είναι που μας κράτησε ζωντανούς. Και ίσως ταιριάζει με το nickname μου, Phoenix, το πουλί που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του.
Αν και καμιά φορά σκέφτομαι ότι μάλλον θα έπρεπε να είναι «Κατσαρίδα»… Την πατάς με όλη σου την δύναμη και ενώ νομίζεις πως έκανε και «κρατς» σηκώνεις το πόδι και αυτή συνεχίζει «κυρία»…
