🎶 Vanessa Funke
🌎 Gevelsberg, Germany
📀 Requiem 
® Liminal Dread Productions
📅 10/2025

Δεν ήταν εύκολο να γράψω για το “Requiem”. Μιλά για την απώλεια και οι απώλειες δεν είναι θεωρία για μένα πια. Είναι πρόσωπα, φωνές, αγγίγματα που δεν υπάρχουν. Ίσως γι’ αυτό κάθε νότα αυτού του δίσκου με βρίσκει απροετοίμαστη. Δεν τον ακούω απλώς. Τον αισθάνομαι να γδέρνει.

Υπάρχουν δίσκοι που ακούγονται εύκολα και υπάρχουν δίσκοι που σε αναγκάζουν να θυμηθείς. Το “Requiem” της Vanessa Funke είναι από αυτούς που δεν σε αφήνουν ήσυχο. Από την πρώτη στιγμή, σε κοιτάει κατάματα και σου ψιθυρίζει αυτό που προσπαθείς να ξεχάσεις: ότι τίποτα δεν μένει για πάντα.

Η μουσική του δεν σε καλεί να χορέψεις ούτε να φωνάξεις. Σε αφήνει να σταθείς μόνος σου στο κρύο και να ανασάνεις τον θρήνο. Κάθε κομμάτι είναι μια πληγή που ανοίγει αργά… “Solitude”, “Worthless”, “Sorrow”, “Gone”. Δεν υπάρχουν πολλά λόγια, μόνο ήχοι που στάζουν βάρος. Η φωνή της Funke δεν τραγουδά, προσεύχεται. Ή ίσως απλώς σπάει.

Ακούγοντάς το, είναι σαν να περπατάς μέσα σε έναν αρχαίο ναό, γεμάτο σκόνη και φωνές που έσβησαν χρόνια πριν. Τα τύμπανα μοιάζουν με χτύπους καρδιάς που προσπαθούν να μείνουν ζωντανοί. Οι κιθάρες δεν φτιάχνουν μελωδίες, σκάβουν. Και πίσω από όλα αυτά, μια σιωπή, τόσο πυκνή που πονάει.

Το “Requiem” δεν έχει τη λάμψη των μεγάλων παραγωγών, ούτε τη δομή που περιμένεις. Σε σημεία η φωνή πνίγεται στη μίξη, σε άλλα η επανάληψη κουράζει. Αλλά είναι αυτό που κάνει τον δίσκο αληθινό: η ατέλεια του πόνου. Γιατί ο πόνος δεν έχει σωστή ροή, δεν έχει αρμονία. Έχει αναπνοές, έχει ξεσπάσματα, έχει στιγμές που όλα μοιάζουν να σταματούν.

Η Funke δεν παίζει μουσική εδώ. Θρηνεί. Κι ο ακροατής, αν μείνει, γίνεται μέρος αυτής της τελετής. Δεν υπάρχουν εξάρσεις, δεν υπάρχουν κορυφώσεις. Μόνο αυτή η συνεχής, πνιχτή ανάσα που σε κάνει να νιώθεις πως κάτι μέσα σου υποχωρεί και ίσως αυτό είναι το πιο αληθινό πράγμα που μπορεί να σου δώσει ένα άλμπουμ.

Στο τέλος, το “Gone” σβήνει σαν τελευταία πνοή. Όχι δραματικά, απλώς… φεύγει. Και εσύ μένεις εκεί, με τη σιωπή να σε κοιτάζει. Καταλαβαίνεις τότε ότι το “Requiem” δεν είναι για τον θάνατο. Είναι για ό,τι μένει πίσω… για εμάς που συνεχίζουμε.

Το Βάρος των Αριθμών

Αν έπρεπε να το βαθμολογήσω (που πρέπει να το κάνω), θα του έδινα 9/10. Όχι γιατί είναι άψογο, αλλά γιατί είναι ειλικρινές.

Υπάρχουν στιγμές όπου η παραγωγή τρίζει, οι κιθάρες σκεπάζουν τη φωνή και ο ρυθμός μοιάζει να ψάχνει τον εαυτό του. Υπάρχουν μέρη που θα ήθελες να ανέβουν λίγο πιο ψηλά, να ξεσπάσουν, αλλά δεν το κάνουν. Μένουν εκεί, χαμηλά, μέσα στη στάχτη. Και όμως, αυτό είναι το “Requiem”. Δεν υπόσχεται κάθαρση, την κρύβει μέσα στην ατέλειά του.

Η μίξη του θυμίζει παλιά demo που δεν τελείωσαν ποτέ, αλλά ίσως δεν χρειάζονταν να τελειώσουν. Η Funke φαίνεται να καταγράφει περισσότερο συναίσθημα παρά μουσική. Και γι’ αυτό, κάθε λάθος, κάθε σκουριασμένο πέρασμα, μοιάζει με δάκρυ που δεν σκουπίστηκε.

Το “Requiem” δεν φτιάχτηκε για να ακουστεί σε δυνατά ηχεία. Φτιάχτηκε για να το ακούς μόνος σου, αργά τη νύχτα, όταν οι σκιές είναι πιο ειλικρινείς. Και τότε, μέσα από τη θαμπάδα, θα δεις τη φλόγα του να καίει… μικρή, αλλά αληθινή. Γι’ αυτό, και ας μην είναι τέλειο, είναι από τα πιο ειλικρινή πράγματα που μπορείς να ακούσεις φέτος.

Προσωπικός επίλογος

Δεν γράφω πια για να εξηγήσω και να κρίνω. Γράφω γιατί κάπου μέσα σ’ αυτό τον δίσκο, βρήκα κάτι δικό μου. Ήρθε σε μια περίοδο που νιώθω κουρασμένη, γεμάτη ρωγμές, με το μυαλό γεμάτο φωνές και την ψυχή βαριά. Και μέσα σε όλο αυτό, η μουσική είναι το μόνο που ακόμη με κάνει να θυμάμαι ότι αναπνέω.

Η Funke μου θύμισε ότι ο πόνος δεν είναι κάτι που ξεπερνάς, αλλά κάτι που κουβαλάς και, αν είσαι τυχερός, τον κάνεις τραγούδι. Το “Requiem” δεν μου έδωσε παρηγοριά, αλλά μου έδειξε ότι ακόμα υπάρχει χώρος να νιώθεις.

Και ίσως, τελικά, αυτό να είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα: να συνεχίζεις να νιώθεις, να συνεχίζεις να ακούς, να συνεχίζεις…

★ 9/10
✍🏻 Flower Of Evil aka Athena Kakrida